“Het is gewoon hard en wreed om een professionele wielrenner te zijn. Je ziet af in de voorbereidingen, je offert je leven op, je familie, je doet alles wat je kan om hier paraat aan de start te komen. En na een paar dagen realiseer je je dat iedereen zo ongelofelijk sterk is dat het soms gewoon moeilijk is om het wiel te houden. De voorbije dag op de Col d’Allos was ik zo moe en leeg en down ... En moet je nog helemaal naar de top en de finish over. En de dag erna weer en de dag erna ... Je ziet de stafmedewerkers opstaan om zes uur om ’s avonds om elf, twaalf uur af te sluiten, de mechaniciens die nooit klaar zijn met materiaal, banden wisselen ... de hele dag, elke dag. Hetzelfde voor fysio, massage (...) Zoals vandaag, ik zat de hele dag te denken: hoe is het mogelijk ... En tegelijk weet je dat de kerel die aan de kop trekt net zo hard afziet als jij. Dan is het haast wreed om in de beslissende ontsnapping te zitten. Toen Kasper ging ... die was zo ongelofelijk sterk! Gisteren viel hij aan en won, om dan vandaag de wilskracht te hebben om dat nog eens over te doen ... Dan heb je het gevoel dat je hier niet thuishoort. Toch volgde ik hem, ik wist dat ik alles perfect moest doen. Ik deed zo hard mij best, niet alleen voor mezelf, ook voor Gino (wijst naar boven) en voor het team. Op het einde heb je haast het gevoel dat je de anderen verraadt. Maar ja, dat is waar het in professionele sport om draait: iedereen wil winnen. Als ik wou winnen moest ik wel het wiel van Kasper kiezen en hem op de streep proberen verslaan, in de laatste vijftig meter ... En ja ... Ik voel nu zoveel emoties. Ik weet dat ik niet vaak win, want ik ben niet zo sterk als de anderen, maar ik kan wel kalm blijven en focus houden als het moet. Toen Kasper in de aanval ging in de laatste klim deed het bij mij zoveel zeer, maar ik wist dat het de beslissende move was en op een of andere manier vond ik de mentale kracht om zijn wiel te volgen. Ik probeerde door te duwen, tot de top. Ik was niet zelfzuchtig, ik deed mijn deel want ik wist dat we anders we niet voorop zouden blijven. Op een bepaald moment had ik medelijden met Ben. Hij maakt in de sprint geen kans en toch bleef ook hij meewerken, ook hij wilde voorop blijven zelfs al zat het er dik in dat hij zou verliezen. Maar toen, ja, toen hij in de finale ging – dat was zijn enige kans, dat wist hij ook – wist ik dat Kasper zou reageren, want hij was veruit de sterkste. En ik volgde. Eigenlijk is hij voor mij aangegaan. Ik heb niet eens een sterke sprint, maar na zo’n dag als vandaag weet je nooit. Ik ben blij voor mezelf en voor het team en voor alles wat er de laatste maand is gebeurd. Het maakt niet uit of ik erin geloofde of niet, ik heb gewoon de hele dag mijn best gedaan. Ik weet dat ik een rit in de Ronde van Frankrijk kan winnen want ik won er al twee. Ik weet dat ik sterk genoeg ben, maar die 150 andere kerels ook. Ik ben heus niet de enige die een Tour-rit kan winnen. Elke renner verdient het om een rit te winnen, want ik zag hun gezichten op de Col d’Allos en je voelt ... je weet wat iedereen doormaakt ... En je zou graag hebben ... Ik weet hoe een ritoverwinning je leven kan veranderen. Ik zou willen dat iedereen een Tour de France-rit mag winnen, maar dat is niet mogelijk. En dat is wreed, toch?”
