Ik kijk al eens graag naar Spoed 24/7 op TV1. Te zien waar sommige mensen door moeten, doet me het hoofd buigen.
Die keer heb ik het begin gemist. Johanna ligt op een smal spoedafdelingenbed met een vertakt buisje in haar neus. Zuurstof, veronderstel ik, ik ben niet zo onderlegd in die dingen. Aan Johanna’s zijde staat Jean – de band tussen die twee is haast tastbaar. Hoe ziek Johanna ook is – hartklachten – haar zorg gaat naar hem. Want, zo fluistert ze de zorgkundige toe: “hij kan zijn plan niet trekken.” Straks moet Jean alleen naar huis. Zonder haar. Het doet haar meer pijn dan haar falende hart.
Jean zit vast nog in de taxi op weg naar huis, als we zien hoe Johanna een behandelruimte wordt binnengereden. Ondanks de rust in zijn stem alarmeren de woorden van de arts mij. Maar ik stel mezelf gerust: als je in Spoed 24/7 meedoet, loopt het goed af. De arts blijft Johanna rustig informatie geven, ook al is hij op dat eigenste moment bezig heel delicaat een buisje door haar bloedbanen te leiden. We zien een rood soortement draadje. Verschrompeld. In de ondertiteling lees ik het woord “kransslagader”, maar ik ben wel zeker dat ik de arts hoor zeggen “kroonslagader” – ik hou me vast aan details. De camera zwenkt naar een tweede arts in een belendende kamer, hij is aan het bellen. Johanna, die al die tijd wakker is, wordt verteld dat een bypass nodig is. “Nog geen klep”, horen we de eerste arts zijn rustige uitleg afsluiten. We zien angst in Johanna’s ogen. Als ze wordt weggereden, gaat haar hand even de lucht in. Het kan niet anders of dat is voor Jean.
“Ik hoop dat ze boven op me wacht”, zegt hij in een volgend shot, maanden later opgenomen. Ik weet dat dat niet zo is, maar ik denk het wel.