Die zondag ging in Deinze de Stoet van Canteclaer uit. Als VIP’s zouden wij de folklore vanop de eerste rij meemaken. Onze dochter en schoonzoon mét kleindochter arriveren nog voor de hostessen begonnen zijn ballonnen uit te delen – jonge kinderen kennen de geneugten van het uitslapen nog niet. Het is wachten op de reclamestoet. Al bij de tweede wagen heeft ook onze kleindochter haar ballon te pakken: een oranje exemplaar op een stokje.
De sfeer is uitgelaten. Vrachtwagens, hoogtewerkers en auto’s met felkleurige logo’s rijden luid toeterend voorbij, terwijl de plaatselijke middenstand het volk naar stylo’s, flessenopeners, petten en vooral heel veel snoep laat grabbelen. Klappend en wuivend juichen we de karavaan toe, als gaat het om de bevrijding na de oorlog.
Ik beschrijf dat hier nu wel, maar mijn oog gaat toch vooral naar onze kleine meid. Haar ballon heeft ze ondertussen aan mama doorgegeven, want af en toe heeft ze beide handjes nodig om haar oren af te schermen tegen zoveel lawaai.
En dan gebeuren er een paar dingen tegelijk: een harde toeter, een vrachtwagen die stopt, een ballon die ontsnapt en een tractor die remt. Het volgende beeld is dat van de oranje ballon die klem is komen te zitten voor het enorme tractorwiel. Een ballon die knalt is erg, maar een ballon die gaat knallen ... Iedereen die het ziet, weet: deze karavaan trekt zich zo meteen terug op gang. Goed drie jaar is ons kleine meisje en daar en dan maakt ze mee hoe dingen fout kunnen gaan terwijl de hele wereld toekijkt.
“Zijn ballonnen voor iets goed?”, riposteert haar nonkel die avond als we hem de historie vertellen. Wanneer hij zijn ballonnentrauma heeft opgelopen, weet ik niet meer.