De huishoudhulpen kwamen op straat. Het roept Toy Story-beelden bij me op. Stofzuigers, koffiezetapparaten, wasmachines, strijkijzers ... kwaad op straat.
Wij hadden thuis een wasmachine én een droogzwierder, toen twee toestellen voor nu één. Ze stonden in een van de koten van de koterij. In dat kot stond ook de gietijzeren tobbe waarin mijn zus en ik ’s zomers werden gewassen. Klinkt het alsof wij arm waren? Dat waren we niet. Zo was het ook bij Marleen en Katrien naast de deur, bij Lutgarde van de boer, bij Els van de slager, bij Tania, Martine en Mia ... Die wasmachine en droogzwierder waren zelfs al vooruitgang. Dat waren de huishoudhulpen. Daarvoor ging het wasgoed net als wij in de tobbe, wij op zaterdag, de was op dinsdag. Ma roerde erin met een houten stok. En het waspoeder was gewoon poeder. Het rook heerlijk. Net als de bruine zeep na het schuren. Of de verse lakens op het bed, die op het gras te bleken hadden gelegen.
We zouden we het niet meer appreciëren dat het huis er spic en span bij ligt? Dat vind ik moeilijk te geloven. We laten het niet genoeg blijken, dat wellicht wel. En we zien dit over het hoofd: als koken geld kost, dan kuisen ook. Dat we gedacht hebben het te kunnen goedmaken door de kuisvrouw huishoudhulp te noemen, dat was gewoon gierig.