Vroeger, toen mijn vader nog leefde, was het soms zonde van de eerste zonnige zondagen. We beleefden ze van achter half neergelaten rolluiken, in de living, voor de beeldbuis. Kijkbuizen waren dat, die ergens ver weg begonnen en van daar beelden opzogen van dingen die gebeurden. In Holland nogal vaak. Of op die fameuze zondagen, daarbuiten in Vlaanderen. Terwijl hierbinnen in diagonale zonnestrepen stofdeeltjes spotten met moeder de vrouw, die ’s ochtends nochtans met de zachte vod is rondgegaan. Terwijl de koffie op de salontafel staat, een doos met koekjes erbij. Terwijl mijn vaders kousenvoeten op de poef liggen, sloffen ernaast, aan elke kant één.
'Nog 30 kilometer, ze gaan ze inhalen!'
De voorjaarklassiekers haalden de lente in. Je herkende het wisselen van de seizoenen aan de blote coureurskuiten. Heldenbenen, waren dat. Maar da's nu gedaan. Hoewel in een periode van communies en doopgeloften, blijken op menig communiezieltje meineden te zijn gezworen. Dopingzonden maken van onze wielerhelden weer gewone mensen en daar blijven we op zonnige zondagen niet voor binnen. Dat schrijvers drinken, dat zangers blowen, dat paleizen met armeluisgeld en de piramides door slaven zijn gebouwd, het hindert ons niet. We lezen, liggen op festivalweides, trekken naar Versailles en naar Egypte. Maar van wielrenners willen we wel dat ze rijden op rijsttaarten en bananen. Zuiver en eerlijk. Zijn helden en grootse daden dat dan ooit geweest? Is het omdat we te streng zijn voor onze Flandriens dat zelfs de zondagen niet meer zonnig zijn dit voorjaar? Komaan, mensen, kijken! Leve de lente!