Ik was in Londen en ik heb daar weinig gelukkige mensen gezien. Nochtans, voortgaand op de douanecontrole bij Eurostar in Brussel is Londen echt wel de plek waar iedereen wil zijn. Zelfs mijn broeksriem moest uit voor de metaaldetector. Twee keer (!) pascontrole. We bij de ‘happy few’ die zouden toegelaten worden. Eenmaal in Londen bleken nogal wat mensen het te hebben gehaald. Het was dan ook een mooie herfst én ‘mid term holidays’.
London is different. Het verkeer is het spiegelbeeld van wat wij gewend zijn – daar waren we op voorbereid. In de ‘underground’ gaat het er bijna rustig aan toe. ‘Mind the gap. Please stand clear off the doors. This train is ready to depart’. Neen, toch… In Brussel moet je het doen met één krachtige zoomtoon. Not so in London! Het elektriciteitsnetwerk heeft een ander voltage, onze stekkers pasten dus niet – gsm al na een halve dag plat. En de munteenheid is nog steeds de Engelse Pond - zoek maar eens de waarde op die muntstukken! Iedereen in Londen lijkt de hele dag koffie te drinken. Je ziet haast meer mensen mét dan zonder koffiebeker op straat – what happened to tea? Het wordt oranje vóór het groen. En we zagen een oversteekplaats voor paarden. Fietsers zijn een even grote rariteit – suicide, really. Ook kinderen hebben we nauwelijks gezien.
Maar het moet gezegd ‘Londoners’ zijn wel heel behulpzaam en heel correct. Ze queue-en, ze sorry-en, ze thank-you-ever-so-muchen. Maar ze lachen niet. Er heerst eerder een sfeertje van ‘We’re in this together’. En… ze lopen door het rood, ook al staat er een tekst van een half A4’tje bij elke oversteekplaats met in schapen van letters ‘WAIT’. Naughty!
Al goed dat we het Engels min of meer machtig zijn. Het was ons enige houvast in een verbazend andere wereld. Iemand van ‘overseas’ die al dit vreemds wil zien en de oversteek waagt weet wel wat hij ervoor betaalt. Come again!