We woonden met het gezin in een huis met een tuin. Vraag niet vanwaar het kwam, maar ineens waren we aan het rekenen en meten of in die tuin van ons een zwembad zou passen. Zomaar, voor de lol. Een zot idee. Vrijblijvend. Het was niet omdat we erover fantaseerden dat we het zouden doen. Maar kijk, er paste wel degelijk een “bezwembaar” bad in die paar aren grond van ons en plots werd het concreet. Dat wil zeggen – wie ons een beetje kent, zal dit niet verbazen – het werd een doe-het-zelf-project. We – de man en ik, plus ons beider vaders – deden natuurlijk niet alles helemaal zelf. Dat jaar hebben verschillende vrienden met schop en werkhandschoenen in onze tuin gestaan. Er is zelfs een container aarde E17-gewijs naar de tuin van vrienden verhuisd. Maar we wijken af. Ik wilde het hebben over de nachten in die periode. Ik sliep slecht. Van zodra de bedoelde put zelfs maar een putje was, begon ik heel fanatiek het weerbericht te volgen. Dat zat zo, het grondwater stond hoog. Als daar regen bovenop zou komen, kon het hele boeltje in elkaar stuiken. Ik herinner me een nacht, het bleef regenen, ik denk dat ik elke individuele druppel heb beleefd. Nooit of te nooit zouden we nog zoiets zots doen als een zwembad graven. Elke wolk was een gruwel, elk windje uit het westen een geseling.
Daar moet ik dus aan denken als ik die boeren zie. Je zal maar je hele fortuin letterlijk in de grond hebben zitten en dan afhankelijk zijn van het weer. Te nat kan je ruïneren en te droog kan je ruïneren. Te vroege vorst kan alles kapot maken en te late vorst ook. Heb je al eens gras gezaaid of grasmatten laten leggen en dat het dan weken kurkdroog blijft? Je ziet je nieuwe groene gras eerst geel en dan bruin worden, maar je mag het niet besproeien want daarop geldt door de droogte een verbod. Dat dus, maal veel. Neen, ik ben niet gemaakt voor de boerenstiel. Ik zou geen oog dichtdoen.