Gaan jullie jullie tuin niet missen? Mensen vroegen het ons toen we uit ons huis verhuisden naar ons appartement. Gaan jullie Gent niet missen, vragen ze nu, nu we zullen verhuizen naar buiten Gent. Het antwoord is: ja. Ik mis de tuin en ik zal Gent missen. Zoals ik ook het zwembad mis, de border collie, de koeien in de wei, de jaren in Canada, een broer ... Een mens kan missen wat-ie nooit heeft gehad, wat niet is geweest. Een hond, een boerderij, een ander land ... het had gekund. Alleen, zo is het niet gelopen. Ik heb veel levens niet geleefd die ook de mijne hadden kunnen zijn. Ik had boerin kunnen worden, een oude vrijster slash workaholic, tuinaannemer, moeder van vier met een Duitse gezinswagen, ... ook dat zit allemaal ergens in mij. Maar je neemt een afslag en daarmee heel veel andere afslagen niet. Is dat erg? Neen, dat is niet erg. Zoals het ook niet erg is dat niet alles blijft wat wel is geweest. Zoals het dan ook oké is dat je dat mist.
Straks, als we verhuisd zullen zijn, zal ik vanaf het brugje op weg naar het groentewinkeltje het Gravensteen niet meer zien en ik zal dat missen. Straks, als we verhuisd zullen zijn, zal ik niet meer in Van Eyck gaan zwemmen en ook dat zal ik missen. Hetzelfde voor naar de Krook gaan voor boeken. Of naar Labath voor koffie. Ik zal dat allemaal missen. Ik zal dan een volgende afslag hebben genomen en dat zal dan mijn afslag zijn.
Ik heb één groot ongelofelijk geluk en dat is dat ik ook bij deze afslag die fantastische kerel aan mijn zij weet, de man die al als bij wonder bij alle vorige afslagen dezelfde weg koos. Zonder hem fietste ik niet zo vlotjes door al dat hebben en missen. Hem missen, dat zou pas missen zijn.