Ik wist het zelf niet, maar ik ben bezig aan een grote verdwijntruc. Er is al van alles verdwenen. Het een is uit zichzelf weggegaan, het ander is verdwenen als gevolg van een stille evolutie, sommige dingen heb ik zelf geschrapt.
Als ik erop terugkijk moet het zijn begonnen met eicellen, al kan het ook eerder aan de gang zijn geweest. Plots waren ze op. Weg was daarmee ook de jus, de rek, de elastiek. Vel werd perkament en spieren trokken stram. Als we hier de trappen op lopen, dan doen we – hij en ik – alsof het maar een stappen is, waarna we doen alsof we de huissleutel niet kunnen vinden ... hier is redelijk wat 'doen alsof' aan de gang. De waarheid is, op een bepaald moment in een mensenleven is sport er blijkbaar vooral om niet achteruit te gaan. Lopen om stil te staan.
Haar, nog zo’n stiekeme deserteur. Eerst verdwijnt de kleur en daarna het hele concept. Ooit dunde mijn kapster mijn haar uit, dat hoeft nu niet meer. Vanzelf. En daar bovenop dus ook nog al die dingen die we over de jaren bewust hebben geschrapt. Het begon met rood vlees, daarna gingen ook de kippen eraan, melk van dieren, kaas, eieren, vliegreizen ... En is het Bart Peeters, Zaz of Yevgeni op de radio – sorry voor de fans – de radio gaat uit.
Mensen krimpen met de jaren, ik wist wel dat dat een ding was. Maar dat het gaat zoals het gaat, dat wist ik niet. Je schrapt van alles en van alles schrapt zichzelf. Het kan niet anders of dat wat overblijft is wat ertoe doet. Om te koesteren.