Soep en kunst, het is al eerder gedaan. Maar tomatensoep over de Zonnebloemen van Vincent Van Gogh, dat vond ik erover! Een meesterwerk naar de verdoemenis helpen! Wat haalt het uit?
Veel, zo bleek. Want de volgende dagen liet het mij niet meer los. Door te hebben gelezen over de beschermende glasplaat en daarmee te zijn gerustgesteld, kon ik er ondertussen helderder over nadenken. En ik moet zeggen, ik snap eigenlijk niet dat de activisten dit niet al eerder hebben gedaan. Want, hoe beter verbeelden wat we doen met het grootste en meest vernuftige aller kunstwerken, dan het in het klein over te doen?
Als de Zonnebloemen van Van Gogh fascineren, dan is het omdat je je in Zuid-Frankrijk waant en met de kruik naar een waterput zou willen lopen om het water verversen. Als Van Eyck geroemd wordt, dan is het om hoe hij het licht in een tafereel laat binnendringen alsof het echt is. Moeder aarde als maatstaf voor grootmeesters, beter dan dat wordt het niet.
Lang hebben wij gemeend dat we morsig mochten zijn. Eerst uit nonchalance, later uit win-, soms uit wangedrag en nu dus met soep. Want als de ander meer pakt, dan wij ook. Terwijl wie meer pakt er net van uitgaat dat niet iedereen hetzelfde zal doen – gulzig zijn kan maar blijven duren zolang niet iedereen het is. Maar we zijn het met te velen wél geworden: gulzig, hebberig, inhalig. Roekeloos, driest en overmoedig. Eerst wisten we het niet. Toen wilden we het niet weten. Nu weten we het. We moeten van overmoedig naar moedig, niets aan te doen. Want de bol waarop wij leven zit niet achter glas.