2023

speld.jpg

“Ik wil nog eens lang haar.” Zoals ik het zei had het niet geklonken als ‘nóg een keer’, wel als ‘nog één keer’. Ik schrok er zelf van. Ik ben dit jaar zestig geworden en ik moet vaststellen dat mijn intonatie vanzelf rekening is gaan houden met de onvermijdelijke eindigheid van het bestaan. Ik wil nog één keer lang haar vooraleer wat? Daar moest ik toch even over nadenken.

Een lijst van dingen die je nog wil doen in je leven heet je bucketlist, afgeleid van de Engelse uitdrukking ‘to kick the bucket’, of in het Nederlands: ‘de pijp aan Maarten geven’ of ook ‘het loodje leggen’. Ik heb niet zo een pijp- of loodjeslijst. Dat hoeft ook niet, begreep ik uit een artikel in de krant. Daarin stond dat als het er écht op aankomt, mensen niet dit of dat nog willen doen wat ze nog nooit eerder hebben gedaan. Neen. Ze willen nog één keer dat doen wat ze al ontelbare keren deden. Wij mensen zouden die reflex niet alleen hebben bij ‘hét Einde’, maar ook bij alle ‘eindetjes’ daarvoor: als kind nog één keer van de glijbaan terwijl je al thuis had moeten zijn, nog één laatste zoen voor de trein vertrekt, nog één keer zappen voor het slapengaan, nog één frietje voor de tafel wordt afgeruimd, nog één ...

We naderen weer een einde(tje), dat van het jaar 2022. Weer zullen we ons afvragen wat we nog willen doen. En weer zullen we voornemens maken. Daaraan dacht ik toen Tore Sercu plots terug opdook – Tore heeft de leeftijd van onze zoon, ooit zaten ze in dezelfde klas. Zijn verhaal legde mijn gedachten stil. Want terwijl ik, zestig, het mij blijkbaar kan permitteren om bezig te zijn met kleine eindes, is Tore, vierentwintig, bezig met het grote Einde.

"Er zijn heel veel intense lichtpuntjes geweest: toen ik onze tuin terugzag of toen ik een ijsje at terwijl ik naar Marsman aan het kijken was. Dat was de hemel."

Welk een gelukzakken zijn wij, dat het einde waar wij zicht op hebben er eentje is met een kleine ‘e’. Althans, voor mij is dat zo en ik hoop en wens u dat het ook voor u zo mag zijn: niets meer dan een zoveelste jaarwissel, een klein eindetje dat eigenlijk niets te betekenen heeft. Of misschien toch. Als we de gelegenheid aangrijpen om na te denken over onze niet-bucketlist. Dus niet over wat we nog niet gedaan hebben, wel over dat wat we al vele keren deden en wat we o zo hard zouden missen als het ooit niet meer zou kunnen. Nog één keer naar zee, nog één keer verse Brusselse wafels, nog één keer Billy Elliot, nog één keer Karels crypto, nog één keer een wolk spreeuwen zien, nog één keer jezelf wijsmaken dat je vliegt terwijl je zwemt, nog één keer een ander mens vastpakken ...

Als mijn haar straks weer lang genoeg zal zijn voor mijn nieuwe speld, zal ik die nooit onoplettend vast- of losklikken. Ik ga er elke keer van genieten: het hoofd licht naar achteren, met beide handen dat haar samenpakken en daar die speld omheen klikken. En ’s avonds, als alles wat gedaan moest worden gedaan is, in de badkamer, voor de spiegel, alles loslaten.

Voor 2023 wens ik u iets even kleins. Het mogen ook meerdere kleine dingen zijn. Veel kleine, alledaagse dingen waarvan we te weinig beseffen hoe hard we ze zouden missen. Keuze genoeg.

Tip: de opbrengst van www.wateenmooiedag.be van Mathias Sercu en de Opportuniteiten gaat naar Kunst aan Bed, een initiatief voor de integratie van Kunst in de gezondheidszorg.


Dec 2022

Al wat lezen?


Contact

  • Comm. V Pheidippides
  • Emiel Clausplein 2/0101
    9800 Deinze

  • Ondernemingsnr BE-0893.999.015