Het was 1993, de zomer dat koning Boudewijn overleed. We hadden een drukke baan, een kind en twintig dagen vakantie. In het begin van dat jaar hadden we doorgegeven wanneer we zomervakantie zouden nemen en nu was het bijna zover. Maar ... het regende. Het regende en het bleef regenen. Eerst waren we nog dapper, we zouden thuis ook van alles leuks kunnen doen. Maar met de regen spoelde ook ons humeur weg en dus besloten we: we doen het, we pakken onze spullen, wat te eten voor onderweg en we zijn weg. In het holst van de nacht zijn we vertrokken. Het was donker en het regende. Uren aaneen was ons venster op de wereld zo klein als de actieradius van onze ruitenwissers. Zware gordijnen van water hingen tussen ons en de andere auto’s, op weg naar het zuiden. We zaten in een kramp, durfden haast niet met onze ogen te knipperen. We hadden de radio aanstaan. Hier een ongeval, daar een ongeval, waarschuwingen om alstublieft voorzichtig te rijden. Eerst in het Nederlands, dan in het Frans. Rijsel, Reims, Dijon ... het regende en met het water zwol ook het verkeer aan. Als bij wonder bereikten we Lyon. Het was er één chaos, met auto’s die van alle kanten kwamen, die remden, versnelden, inhaalden, inhielden ... sommige met de lichten aan, andere met de lichten al uit ... Het piepen en het zwiepen van de wissers begeleidde ons ondertussen al uren. Maar we zijn door Lyon geraakt. En we waren kapot. We zouden een wat langere pauze nemen. Op de eerste ‘air’ na Lyon was geen enkel plaatsje vrij. Op de volgende gelukkig wel. Er stond een ellenlange rij naar een slechte koffie en een ellenlange rij naar een vuile Franse wc. En een van ons moest bij de auto blijven want het bericht ging rond dat er bagagedieven waren. Maar hé, we waren voorbij halfweg en het was opgehouden met regenen. Dus keken we vooruit. Alleen maar vooruit.
We zijn er geraakt! Dat er daar in het zuiden agressieve muggen waren, het te warm was om overdag wat dan ook te doen, onze dochter nog niet kon zwemmen, we te weinig speelgoed hadden meegenomen, ik mijn benen vergeten waxen was, drank te duur was en het eten eigenlijk niet zo lekker ... we waren er! En van de mooiste momenten – die waren er natuurlijk ook – maakten we de leukste foto’s.
Niet iedereen is er die zomer geraakt. We hebben langs de weg meer dan één gestrande familie gezien en minstens twee keer een verhakkeld wrak. Maar een jaar later reden we weer met z’n allen naar het zuiden. En het jaar erna. En daarna.
Waarom één lek rubberbootje andere rubberbootjes niet tegenhoudt? Ik snap dat. Bij ons ging het nog maar over het beloofde vakantieland.