Noten vervangen in dit huis de chrysanten die je dezer dagen overal ziet, op grafzerken, op balkons, te koop aan de ingang van de Delhaize ... Hier geen chrysanten, wel noten dus. Chrysantenpotten waaien om, dat doen noten niet.
Het zijn okkernoten, van die bruine, oneffen als oud vel maar hard. Elk jaar krijg ik een nieuwe lading. Elk jaar vul ik daarmee het rieten mandje en geef het een prominente plek, een beetje zoals de kerstboom straks een plek zal krijgen. Een voorafname op Kerst is dit niet, wel Allerheiligen.
De komende weken zal ik elke avond noten kraken, genoeg voor ’s anderendaags bij het ontbijt. Het is een ritueel. Er zijn harde noten en er zijn er gewillige. Ik gebruik een notenkraker van hout. Noot erin, aanschroeven en krak. Mijn grootvader klaarde de klus met de blote hand. Hij had enorme handen, mijn grootvader.
Ziet u, de noten komen nooit alleen. Ook dit jaar niet. Kijk, daar heb je mijn vader al, hij passeert met gezwinde tred. Die zit echt nooit stil, mijn pa. Nonkel Michel slaat hem gade en glimlacht zuinig zijn gouden tand bloot. Tante Mariette perst nog een koffie uit de grote thermos midden op de ronde keukentafel – ze blijft mij Nadieneke noemen. In een andere keuken staat meme koekenbak achter het fornuis, twee pannen op de bekkens. Pepe Bultynck is er niet, die zal nog in zijn garage bezig zijn. Als ik lang genoeg wacht duikt tante Lyda misschien ook nog op. Links naast hun buizenstoof zit dan nonkel Fons, broer van mijn grootvader, dezelfde grijze kiel en nog grotere handen. Het is november. We eten zelfgebakken koekebroden, geel van de eieren en groot als karrenwielen. Als de vrouwen hun Elixir d’Anvers op hebben, gaan we noten rapen.