Ik heb Joe per toeval leren kennen. Ik zapte en viel samen met Arnout Hauben binnen bij Joe en zijn zoon. En daar wil ik mij bij deze oprecht voor verontschuldigen. Want zo hadden we het niet moeten doen, Joe. Niet onaangekondigd. Niet meteen met lopende camera die heel uw huishouden genadeloos registreert, inclusief dat wat er niet toe doet. Niet zonder u eerst een korte mediatraining te hebben gegeven. Niet zonder schminkster erbij, die ervoor zou hebben gezorgd dat u voordelig in beeld kwam. Niet zonder kleedster, dankzij wie we u niet hadden gezien gekleed zoals een mens gekleed durft te zijn als hij niemand verwacht. En dat we uw Engels zogezegd niet direct verstonden, dat was flauw.
Stelt u het zich maar even voor, beste lezer. De bel gaat. U ligt al in bed, hoort hoe een huisgenoot opendoet. Stemmen in de gang. U hebt geen idee wie het zou kunnen zijn. Geklop op de slaapkamerdeur. “’t is voor jou. ’t Is de televisie. Of je ze even te woord wilt staan.” Wat zou u doen? Wij zijn geen helden, u en ik. Wij zouden zeggen: “Zot! Ik op televisie? Nu? Zo? Ik lig in bed! Zeg tegen die kerels maar dat ik slaap. Jesus Christ!”
Joe had het volste recht om dat te doen, maar zo is Joe niet. Joe is van een ander kaliber, een oorlogsheld van in de negentig. Joe staat op, trekt zijn groene trui aan en doet wat van hem verwacht wordt. Zoals hij in de oorlog ook in het holst van de nacht zijn bed is uitgekomen en een Amerikaanse piloot het leven heeft gered.
Daarom, excuses Joe. Een oorlogsheld in beeld brengen had met meer respect gemoeten.