Olé olé

OleOle_2.jpg

Ik sta aan de kassa van een filiaal van een Belgische supermarktketen. Nog één klant en het is aan mij. Nog één klant en ik heb mijn twee ontbrekende zegels voor een volledige Olé Olé-spaarkaart. De Olé Olé-box is dan van mij! Op 30 juni loopt de actie af, dit is 29 juni, het gaat lukken. De winkeljuffrouw scant mijn boodschappen, haar computer komt tot de som van 39,25 euro, ik betaal met de kaart. Het kasbonnetje hoef ik niet, “Maar ik spaar de zegeltjes wel”, hoor ik mezelf zeggen. Ze kijkt me aan, ziet wat ik op dat moment ben – een onnozele trien – en zegt koeltjes: “Ik kan u er één geven.” Niet twee. Eén. Voor twee zegeltjes had ik voor 40 euro moeten kopen. 39,25 euro is duidelijk niet 40 euro.

Hoe is het in godsnaam zover kunnen komen? Ik ben een vrouw van middelbare leeftijd, ik heb twee volwassen kinderen en een kleindochter, ik voorzie in mijn eigen inkomen, ik lees al eens een boek, Karels crypto krijg ik almaar vlotter gekraakt en plots ben ik enkel dit: een willoze pion in een belachelijk commercieel spel. Neen, ik heb geen idee wat er in die Olé Olé-box zit. Het interesseert mij ook niet bijzonder. Het enige wat ik weet, is dat ik nu al weken bezig ben onnozele zegeltjes van 1 bij 0,5 cm niet kwijt te geraken tussen het voornoemde filiaal en thuis, waar de spaarkaart ligt en waarop ik straks dus nog altijd één zegel te weinig zal hebben. Ik ben kwaad als een kind, wat al bij al niet zo vreemd is want door deze Belgische supermarktketen word ik ook behandeld als een kind: sparen, plakken, knippen ... het lijkt de kleuterklas wel. Maar ik ben vooral kwaad omdat ik weet dat ik hier binnen de 24 uur nog één keer voor 20 euro zal aankopen om toch maar die allerlaatste zegel te hebben. En dan is die box echt van mij. Olé olé!


Jul 2021

Al wat lezen?


Contact

  • Comm. V Pheidippides
  • Emiel Clausplein 2/0101
    9800 Deinze

  • Ondernemingsnr BE-0893.999.015