Geen vuiltje aan de lucht

Zou het paradijs de hel zijn? Daar komen mijn gedachten soms, vooral op bewolkte januaridagen bij valavond, op uit. Het begon bij deze verzuchting: als op deze planeet alles peis en vree kon zijn! Soms wens ik het nog harder dan anders en op donkere dagen dus harder dan op lichte. Om onvervulbare wensen van hun melancholie te ontdoen, heb ik een tactiek ontwikkeld. Over onvervulbare wensen is het soms genoeg je in te beelden dat ze wel vervulbaar zijn, om ermee te kunnen leven dat ze dat niet zijn. Want wat als iedereen altijd voorkomend en vriendelijk zou zijn? Wat als iedereen van licht en lucht en water en wind en eten en drinken genoeg had en niet te veel? Wat als niemand iemand anders iets benijdde, als we altijd blij zouden zijn voor elkaar. Wat als iedereen met zachte stem zou spreken en zachte woorden zou gebruiken? Waar zouden we dan nog boeken en theaterstukken over schrijven, games en films over maken, kranten mee vullen, met buren over praten? Waarop zouden we dan nog foeteren, waartegen betogen, wat proberen te verbeteren, waar onze dagen mee vullen? En toen begreep ik het: zolang we er nog niet zijn, in de hemel op aarde, moeten boeken, theater, games, films, kranten vol staan van alles wat fout gaat. Hebben de gelukkigen na ons ook wat te doen als er weer eens geen vuiltje aan de lucht is.

Feb 2020

Geen vuiltje aan de lucht

Al wat lezen?

Contact