Ik ben vijf. Ik lig halvelings op de grond, mijn fietsje ligt er ongelukkig bij. Tranen prikken achter mijn ogen en mijn knie piekt. Als ik mijn been optrek, trekt het vel lelijk tegen. Mijn knie is niet alleen vuil, hij is ook ferm geschaafd en er plakken kleine steentjes in. Een straaltje bloed loopt al naar mijn witte sok. O neen, mijn zieltje komt eruit! Zo had mama het een vorige keer gezegd over mijn bloedende knie: oei, je zieltje komt eruit. Ze had de wond met water en zeep schoongemaakt en er snel een pleister overheen geplakt. Daar, weg gevaar. Mijn zieltje is gebleven. Andere zieltjes zijn gegaan. Meetje die al lang niet meer kon spreken. Pistache die door een hond te hard was gebeten. Peetje van ’t huizeke, altijd met een soepvlek op zijn trui. Pepé met de grote handen, die er altijd was geweest. Pa de onoverwinnelijke. Nonkel met de gouden tand. Mémé Koekenbak. Tante die me altijd Nadieneke is blijven noemen. Pépé van mémé ... Het is niet meer gestopt. Een na een is hun zieltje eruit gekomen en vertrokken. Het heeft elke keer minstens een beetje gepiekt.