Beste warenhuis,
Ik begrijp uw kassa-concept niet, de bemande versie – in mijn winkel is er geen andere. Ik schets voor u even hoe het er tegenwoordig toegaat: klant komt eraan, een mand vol proviand. Klant legt haar aankopen een voor een op de band, kassierster begint meteen met inscannen – biep, biep, biep – o wat gaat dat snel. Nog terwijl onze klant haar winkelmandje naarstig aan het leegmaken is, ontstaat aan het andere einde van de band een slordige opstopping van droge voeding. Klant versnelt: spullen op de band, leeg winkelmandje boven de stapel met lege mandjes en – hop! - naar rechts en inladen! Als dat voor drie of vier, heel soms vijf stuks is gelukt, noemt de kassierster het verschuldigde bedrag: “Dat is dan 28 euro 15 cent”, waarna haar wachten begint. Met zweet onder de oksels propt onze klant haar boodschappen nu ongeordend in haar tas, graait in haar handtasje naar haar portefeuille, grist daaruit haar betaalkaart. “Klantenkaart?”, vraagt de kassierster, zelf niets om handen hebbend. Klant gaat in denial: neen, geen klantenkaart. Want dat zou betekenen: klantenkaart inscannen, eindelijk die kortingbon krijgen, bon oprapen, wegsteken, meenemen naar huis, een volgende keer terug meenemen naar de winkel, scannen, afgeven ... Neen dus, klant heeft geen klantenkaart, ze is al lang blij dat ze haar betaalkaart in de gleuf kan schuiven, betalen en wegwezen. Misschien is een zelfscankassa minder stresserend?