“Ja maar, jij woont in Gent.” Die reactie krijg ik dikwijls als ik het mobiliteitsplan in Gent verdedig. Ja, ik woon in Gent. Ik werk er ook. “Ha, maar dan is het gemakkelijk.” Ja, dat is zo. Heel gemakkelijk. Winkels, water, parkjes, pleinen ... alles binnen bereik, te voet of op de fiets. Als het regent is het soms wat minder prettig en er bestaat geen flatterende kledij voor als het giet, dan ben je dubbelblij dat je op de fiets overal binnendoor kunt. “Ha, een kamikazefietser!” Neen, dat ben ik zeker niet. Ik rijd trouwens zelden in de spits, dat probeer ik bewust zo te regelen. Of we een tuin hebben? Tja, wat heet een tuin ... Laten we zeggen ‘tuintje’. Geen gazon én een moestuin uiteraard, zo vind je ze hier niet, maar we kunnen buiten zitten. Inkijk van de buren? In een straat met rijwoningen hoort dat erbij. Horige muren zijn ook meer regel dan uitzondering. Maar we hebben fijne buren, hoor. En ja, ze spreken Nederlands, die langs beide kanten zelfs. Een garage? Neen, die hebben we niet. We hebben trouwens geen auto meer, dat zou in ons geval dom zijn. Onze fietsen, waar die dan staan? Meestal in de hall en zeker ’s nachts, anders heb je ’s ochtends misschien geen zadel meer. Of geen fiets. Dat die dingen al eens vet druppen op de vloer, nemen we erbij. Want al bij al hebben we geluk. En u, waar u ook woont, waarschijnlijk ook. Wij en u, een mens kan niet alles hebben.