‘s Ochtends was het glas opgehaald. Er stond een felle wind. Lege glasbakken – emmers, tonnen, wasmanden, plastic kuipen allerhande – wachtten ongeduldig om te worden binnengenomen. Dat kon makkelijk nog tot de avond duren. Die tijd moest dus worden overbrugd. Maar hoe? Hier liet er zich een op zijn zij waaien. Daar schoof een bak zonder omkijken vooruit. Ginds lag er al een in de goot. Steeds gedurfder schoven en rolden ze van huis weg. En plots stak de stoutste de straat over, zomaar, als een zatlap. Ik was de fietser die zich nog net rakelings langs de nieuwe weggebruiker kon manoeuvreren. De chauffeur die zijn stuur moest omgooien om bak en fiets nipt te ontwijken, claxonneerde de hele straat bijeen.
Het is aan hem of haar dat ik hier even wil uitleggen waarom ik mij als een kamikazepiloot voor zijn wielen schoot. Iets verder en wachtend op groen, stond een vrouw in prille rouw. Diezelfde ochtend had ik het droeve nieuws van het heengaan van haar man vernomen. Een warm woord van troost brengen of met burgerzin een glasbak naar de stoep terechtwijzen, de keuze was snel gemaakt. Dat, beste chauffeur, had u vast begrepen, had u het geweten.