Naar de winkel

Het zal niet meer lang duren of PostNL staat voor onze deuren nog voor we hebben besteld. Het zou zomaar kunnen. Van 48 naar 24 naar 12 zijn we al vlot naar 6 uur levertijd geëvolueerd. Dan ben je zo aan 0 uur and beyond. Niet dat we daarom hebben gevraagd, om dat onmenselijk snel leveren. Zó snel hebben we die jas, dat gezelschapsspel, die bladblazer nu ook weer niet nodig. We hadden er gerust nog wat langer hoopvol naar uitgekeken. Verlangend. Verlekkerd. Vol voorpret. Maar neen – tring! – daar is het al. En omdat een mens het natuurlijk niet altijd binnen de 6 uur geregeld krijgt om er te zijn wanneer dat pak met warp speed wordt geleverd, kan afhalen op een afhaalpunt ook. Voelt u hem komen? We zitten weer bijna aan het aloude concept ‘winkel’: een plaats waar van alles staat dat u weliswaar (nog) niet hebt besteld, maar dat u wellicht wel wilt en dat u ook zomaar kunt afhalen. Hoe makkelijk is dat! En leuk! U kiest gewoon ter plekke uit al dat moois en lekkers! En dat was toch het allerleukste, herinner ik mij van vroeger, toen mijn zus en ik op zondag vijf frank elk kregen. Na de mis liepen we naar het buurtwinkeltje. In mijn herinnering deden we er uren over om te kiezen. Nooit is geld daarna nog zo weloverwogen besteed. De in onze kinderhanden warm geworden centen gingen over de toonbank voor een colastamper, drie zuurtjes, een gevulde zeeschelp, vijf zwarte veters en twee spekken. Elk één frank, samen vijf. Dat waren mijn eerste winkelfeiten en het zullen niet de laatste zijn.