Pirarucu

Elk jaar treedt de Amazone buiten haar oevers. Ik zie het op de televisie voor mijn ogen gebeuren. De mensen uit de huizen op palen zien het ook. En graag. Aan vissen is er meer eten dan aan vogels. En aan de pirarucu al helemaal. Eén zo’n gigant vangen, betekent het verschil tussen leven en overleven. Ik ben geen visser. Het enige levende wezen waar ik al eens op jaag, is de mug. En de naaktslak. Dan zit ik daar bij valavond of ’s ochtends heel vroeg oncomfortabel gehurkt bij de bedreigde struik, met mijn gsm in één hand – als zaklamp –, de andere gehandschoend en mijn ogen op superfocus. Na twee minuten begint mijn onderrug te zeuren. Als ik twee of drie slakken heb gespot en verwijderd, kleintjes tellen ook, vind ik het genoeg voor die dag. Je zult er dus maar zitten, op een boven het water zwevende tak, de harpoen in de aanslag, botstil, ademen mag nog net maar liever niet. Eén kans, misschien twee en je jaar is gemaakt of gekraakt. Als een ribeirinho een pirarucu vangt, is het feest. De opbrengst – nu komt het - wordt onder de dorpsbewoners verdeeld. Ik herhaal: wordt onder de dorpsbewoners verdeeld. Allemaal hebben ze daar gezeten met hun harpoen, één heeft beet en allemaal hebben ze gewonnen.
Ik kon in de reportage de Amazone haast ruiken en dat schubbige zeemonster haast aanraken, maar wat echt indruk maakte was de vreugde van die ene succesvolle visser wanneer hij zijn stapeltje papieren geld kan verdelen, voor elke dorpsbewoner evenveel.    


Jul 2017

Al wat lezen?


Contact

  • Comm. V Pheidippides
  • Emiel Clausplein 2/0101
    9800 Deinze

  • Ondernemingsnr BE-0893.999.015