Het verlies was onherstelbaar. Onbetaalbaar al helemaal. Niet in euro’s te vatten. En toch was dat het voorstel dat ze van de verzekering kreeg. Een getal voor een leven. Het illustreerde hoe hopeloos de situatie was. Hoe hulpeloos de instantie. Hoe ontoereikend de economie wanneer het er echt toe doet.
Wezenloos had de brief op tafel gelegen. Een kruimel tussen kruimels. Troosteloos papier bij koude koffie. Ze had er met haar rug naartoe gezeten, starend uit het raam, dagen waren verstreken. Wat ze wilde kon niemand haar geven: haar kind terug. Die gedachte stond als een muur in de weg voor alle andere gedachten. Een blinde, dove muur.
Toen besloot ze niet meer te proberen denken, haar lijf te laten spreken. Ze klapte haar laptop open en haar vingers tikten dit bericht. “Beste verzekeringsmaatschappij, kunt u het bedrag uit uw brief van (datum) alstublieft als volgt herberekenen: warme armen om me heen, een schouder om mijn hoofd te rusten en een zacht ritmisch ademhalen om mijn snikken te bedaren, elke dag bij het vallen van de avond. Kunt u me laten weten tot welke datum u mij daarvan kunt verzekeren? Ik dank u.”