M.O.

Mei-juni waren traditioneel de maanden van de schooluitstappen en een daarvan gold het medisch onderzoek. Plassen op commando en hopen dat je geen bril hoefde, de dagen ervoor had je aan niets anders kunnen denken. Wij, wiens naam de verpleegster had afgeroepen, zouden het nu snel weten. We kregen orders om ons tot ons onderbroekje uit te kleden. Dat voelde niet prettig. Dat de juf , de verpleegster  en de dokter hun kleren wel aanhielden, hielp niet. Je wilde ook zo hard dat je moeder zo’n kleiner broekje had gekocht met een roze of blauwe elastiek eraan, in plaats van de ribkatoenen onderbroek tot je navel met daar in de zoom een platte rekker. Uit ervaring wist je dat die zomaar ineens - snap! – kon losschieten. Elastiekmoeheid. Je moest er niet aan denken dat het nu gebeurde. Je enige houvast was het mapje van papier, je medisch dossier. Wachtend leerde je voor alle zekerheid toch ook maar de stand van de E’s op het verlichte bord van buiten: boven, onder, links, links, onder, rechts. Een hoorapparaat, daar maakte je je geen zorgen over, dat had niemand. Alleen dat plasje nog. Je had al uren niet meer durven gaan. Het lukte, maar het voelde niet zo bevrijdend als het anders doet. Nu nog wegen, meten en klaar. Tot het volgende jaar.