Dromen zijn spoken, ’s ochtends hangen ze nog in mijn hoofd, flou en schimmig. En ik laat ze, wetende dat ze wijken als ik ernaar grijp. Zolang ik dat niet doe, weet ik ze tenminste zijn, die beelden uit een parallelle wereld met een parallelle tijd, een die wij niet begrijpen, maar die soms bij ons wil zijn. Dan legt die, heel verleidelijk, naar hier een lijn. Die aanhaligheid is maar schijn, trek eraan en het beeld verdwijnt. Dus laat ik het zijn.
Wat is er, tante? Wat sta je daar, transparant en stevig tegelijk? Ik ben blij van je te zien, tante. Blijf nog even, toe blijf. Neem je tijd. Ik zal je niet vragen wie daar nog zijn. Nonkel wellicht, maar ik vraag het niet. Mijn pa misschien. Neen, ik vraag het niet. Je kunt nog even blijven, tante, jij en al die anderen, die mij zo dierbaar zijn.