We zitten voor de televisie. Voetbal. Mijn anders altijd bezige vader zit met zijn voeten op het velours bankje, in de zetel. Hij ziet er ontspannen gespannen uit. Dat hij midden op de dag en ook al is het best mooi weer ongegeneerd voor de televisie hangt, daar krijg ik het helemaal warm van. Zoals die keer dat mijn moeder, toen ik op woensdagmiddag van school kwam, poppenkleertjes had genaaid. Dat zij een hele ochtend dát had gedaan en niet boontjes gesteriliseerd of hemden gestreken ...
“Pak de pralines eens”, zegt mijn vader plots terwijl hij me lichtjes aanstoot – ik zit zo dicht mogelijk naast hem, net ver genoeg om hem niet te storen. Ik wip de zetel uit, huppel naar de koelkast. Daar staat een gouden doosje, nog haast vol. Ik zet het voor hem op het salontafeltje. Hij pakt het, vouwt de flappen open en laat mij eerst kiezen. Mijn hand zweeft als een kermisgrijper over al dat lekkers. Ik kies er een met een glimmende wikkel. Hij pakt er een grote witte. “Een bij elke goal, zullen we dat doen?”, zegt hij samenzweerderig, zijn wang dik waar hij de praline heeft gestopt. Ik knik enthousiast. Dat we misschien onze eerste en laatste praline gegeten hebben, maakt niet uit, we doen een spel, mijn pa en ik en mijn voeten liggen naast de zijne.
Het wordt 4-1.