Dat van ‘je grenzen verleggen’ en ‘jezelf tegenkomen’ om die tegengekomen zelf daarna te overstijgen, ik heb dat zo niet. Het is dan ook niet vreemd dat geen ene microcel in mij ooit overwoog om 100 km te lopen. Ook niet als met ‘lopen’ stappen of gaan wordt bedoeld. De specificatie is op haar plaats want ik meende uit het radioverslag over de Dodentocht te begrijpen dat wie voor zeven uur ’s ochtends in Bornem arriveert, zelfs niet wordt geregistreerd, kwestie van te vermijden dat atleten van de wandeltocht een loopwedstrijd maken – zulke mensen bestaan blijkbaar.
Honderd kilometer stappen, het gaat aan mij voorbij. Honderd kilometer rennen, daar kan ik al helemaal niet bij stilstaan. Wil ik ook niet. Want ik wilde het over de Dodentocht hebben. Over die naam. Over die vreselijke naam. Die naam die alleen maar kan omdat wij onder gelukzakken zijn. Want alleen voor gelukzakken – de minder luie exemplaren weliswaar – kan de Dodentocht iets zijn waarvan je denkt: daar wil ik aan meedoen. Alleen in de Dodentocht van hier kan het dat het niet echt over doden gaat. Alleen in de Dodentocht van hier kan het dat een interventie van het Rode Kruis niets meer hoeft te zijn dan een paar blaren doorprikken. Alleen in de Dodentocht van hier kan het dat aan het einde iedereen blij is voor wie het heeft gehaald. Alleen in de Dodentocht van hier kan het dat men gul is met felicitaties en knuffels en boterkoeken. Alleen in de Dodentocht van hier kan het dat, ondanks het afzien, meteen plannen worden gemaakt om dit het volgende jaar nog eens over te doen.
Dit is Bornem, niet Kos, Lampedusa, Calais ...