Iedere dag begint met een leeg doosje. Zo eentje ter grootte van een hand, transparant plastic langs de bovenkant en een of andere achtergrondfoto op de bodem. Die foto kan van alles zijn maar toch steeds iets waarvan het logisch is dat er putjes in zitten. Een boompje bijvoorbeeld, met putjes voor de appelen. Daar moet je de zilverkleurige bolletjes in zien te krijgen. Allemaal. Dat laatste is het moeilijkste. Want als je door lichtjes kantelen heen en weer één bolletje hebt weten te fixeren, liggen de andere keurig naast elkaar op het laagste punt te wachten op hun beurt. Hoe krijg je die ooit waar je ze hebben wilt, omhoog of naar links of rechts naargelang waar er nog een putje vrij is, en dat zonder je score dusver teniet te doen. Het klinkt vooral heel frustrerend zoals het hier staat, en toch is het een spel. Eentje waarvan je zelfs blij was als je dat in een surprise-zakje vond of als het gratis met een pak speculaaskoeken kwam.
Elk van mijn dagen begint dus met zo een doosje. Een leeg. Geen bolletjes. Doorheen de dag komen daar bolletjes in, vraag mij ook niet van waar of hoe. ’s Avond, als ik slapen ga, ligt dat doosje daar weer op mijn hoofdkussen, weer met die bolletjes op één rij op het laagste punt. Ik laat ze daar liggen, denk ik dan. Maar voor ik het weet ben ik bezig met mikken en wikken en balanceren om de bolletjes-van-de-dag toch maar weer allemaal op hun plaats te krijgen. Pas als dat gelukt is, kan ik me op mijn zij draaien en de dag omslaan.
(foto: Bieke De Poorter - I'm about to call it a day)