Vijf vrouwen in één keuken. Dit is geen gezelschap, dit zijn vijf individuen en deze keuken is geheel toevallig de plek waar hun levenslijnen elkaar kruisen. Eentje eet, een drinkt koffie, een past kleren, een is met haar mobieltje ergens daar hoog in de wolken en de vijfde trekt met het botermes op het brood een streep tussen examen vijf en zes. Jeugd en jaren zijn het die hier zijn komen schuilen voor de regen. Een allegaartje. Ronde en hoekige modellen, volle en iele figuren, ze zitten aan tafel of hangen er wat rond, elk met hun doen en laten. Ze zeggen zinnen die elkaar eerder toevallig raken.
Maar dan komt de zesde binnenwaaien. Ze draagt een stil verdriet en geen van de vrouwen die dat niet ziet, die zware last op haar schouders. De onderlinge verschillen die er daarnet nog waren, die zich zo makkelijk laten uitdrukken in maten en jaren, vervagen. Kaken worden zacht, kleren worden glad gestreken en vingers stoppen met tegen de wereld te praten. Want ze verstaan dat de zesde haar vader is gegaan.
Zo is het wanneer vrouwen de rangen sluiten en de luiken tegen het leven daarbuiten. Net nog waren hier geen mannen. En nu opeens is er niets anders, alleen de dode vader.