Een beeld zegt meer dan duizend woorden; ik vind dat mooi. Wat zeg ik, ik vind dat uitermate knap van zo een beeld. Dit, bijvoorbeeld, zijn nog maar negenentwintig woorden en misschien kijkt u al uit naar het laatste. Dat heb je met woorden. Duizend zijn er dus best wel veel. Je moet al van ze houden om je daar doorheen te werken. En je moet ook je fantasie gebruiken want letters, de kleinste delen, zijn eigenlijk niets meer dan stokjes en krullen; er moeten afspraken zijn gemaakt wil je daarmee iets kunnen aanvangen.
Met een beeld is het anders. Je kijkt ernaar en ... paf! ... Dit schilderij van Marlène Dumas ... Onbeschrijflijk! Ik zou niet weten waar te beginnen. En als ik dan toch een start mocht vinden, dan weet ik wel zeker dat ik met duizend woorden niet toekom om te verwoorden wat dit beeld doet. En ik zeg duizend om iets te zeggen, met tweeduizend vijftien woorden, om eens iets anders te zeggen, zou ik er ook niet geraken.
Boeken. Er zijn er die hon-der-den pagina’s vól woorden nodig hebben. Soms om maar heel weinig te zeggen. Soms om zelfs alleen maar dit te zeggen: ik hou van jou.
Wel, dát vind ik ook wondermooi.