Overvloed

2100. Mensen van mijn leeftijd denken niet meteen aan een jaartal en toch zijn we er nog slechts één mensenleven van af. “Wie vandaag geboren wordt, haalt het”, zegt een man op de radio en hij laat het niet klinken als iets om naar uit te kijken. Jaloers wellicht, omdat hij het net niet haalt? Neen. ‘Tegen dan zullen we te maken hebben met klimaatgestuurde migratie’, verduidelijkt hij. Prompt wandelen colonnes vluchtende mensen ongevraagd mijn comfortabele ochtend binnen. Ik lig nog in bed maar dat houdt hen niet tegen: daar komen ze, te voet van elders naar hier. Altijd te voet en altijd van elders naar hier, zo naïef denk ik bij het ochtendgloren nog. Blijkt echter dat het deze keer wij wel eens zouden kunnen zijn die weg moeten, wij die dicht bij water leven, wij zijnde onze kleinkinderen. Vier graden opwarming en het is zover. Goed tachtig zullen onze nakomelingen dan al zijn. Oud en navenant minder goed te been moeten ze proberen het wassende water voor te blijven. ‘Zo snel als een galopperend paard’ komt dat eraan, ik herinner het mij van een waarschuwing aan toeristen bij de Mont-Saint-Michel. En terwijl ik de waterpaarden van Arwen mijn stokoude kleinkinderen zie verzwelgen, bedenk ik dat ­ons gezin­ vandaag plannen zou maken voor de zomer. Waarheen? Ik voel weer de stress, niet te voet maar bumper aan bumper aanschuivend naar de Mont-Saint-Michel. Van hier naar ginder, vlot ging het niet. Dat bordje van die galopperende paarden stond nochtans op weinige kilometers maar toch uren van ons vandaan. Alle files nog aan toe ... zouden we dit jaar niet beter gewoon lekker thuisblijven. Nu kan het nog.