Het is zoals met zoveel ervaringen in mijn leven: ik onthoud ervan totaal andere dingen dan de mensen die ze met mij hebben beleefd. Drie uur zal ik deze zaterdagmiddag volmaken tussen oooooohmmmm en namasté. Drie uur van asana’s, waarvan alleen al de namen een uitdaging zijn. En wat blijkt, ik kan er mij geen één van herinneren.
Na vijf jaren van roesten heb ik me met pijnlijk opgetrokken schouders en bovenrug tikkend op mijn pc ingeschreven voor een yogales. De matjes liggen al gespreid, posities worden stilzwijgend ingenomen. Ik ben nieuw en het is me meteen duidelijk dat ik het zelf zal moeten uitzoeken. Ik claim een plekje. Aan de vrouw links van mij kan ik onmogelijk vragen waar ik de blokjes kan vinden, zo onbereikbaar als zij daar al zit. Ik doe dan maar wat een toerist in een vreemd land zou doen: ik imiteer. En zowaar, mijn lijf heeft een beter geheugen dan mijn hoofd. Het blijkt zich de houdingen te herinneren, het heeft ze zich zelfs min of meer eigen gemaakt. Het fysieke rekken, buigen en aanhouden is mijn ding. Het is dat andere, dat spirituele, dat in zichzelf gekeerde, dat grote au-sérieux dat niet meer bij me binnenkomt. Eén vrouw herkende ik daarnet al. Na twee uur weet ik het weer: Anne. Maar we wisselen geen blik, geen woord, geen lach. D’r haar is mooi, maar dat kan ik hier onmogelijk zeggen. Ik heb het haar dan maar gemaild, achteraf, toen ik weer achter mijn pc zat, met iets minder verkrampte schouders deze keer.
Ik plooi me nog elke dag op yoga-verantwoorde wijze dubbel wanneer ik weer eens veel te lang op mijn stoel heb gezeten. Maar mezelf zoeken ... Zou het kunnen dat ik mezelf ondertussen gevonden heb?