De oude man kijkt niet naar Dennis wanneer hij dat zegt. Hij pakt zijn bierglas, drinkt, zet het glas terug op de toog en wrijft met een sierlijke boog van zijn duim het schuim van zijn bovenlip. En nog kijkt hij Dennis niet aan. Die probeert geduldig en met verwachtingsvolle glimlach de ogen van zijn kameraad te vangen. Dennis is blij met het gezelschap. Hij heeft de grijsaard hier nog nooit eerder gezien en toch durft hij hem nu al een kameraad te noemen. Op een avond als deze laten zijn andere kameraden het immers afweten. Ach, hij begrijpt het wel. Zij zitten thuis bij familie, bij moeder en vader, of bij vrouw en kinderen. Dennis moet er zonder hen een gezellige silvester van zien te maken. En hij prijst zich gelukkig dat hij de oude man hier heeft getroffen. Hij is een begenadigd verteller gebleken. En hij heeft ook Dennis’ tong losgemaakt, hij die anders de stille van de bende is.
‘Ja ... en?’, dringt hij dan toch voorzichtig aan, wanneer het er niet naar uitziet dat de andere uit zichzelf zal verdervertellen.
De oude man draait zijn bierglas eerst zo dat de letters precies naar voren staan gekeerd en vervolgt dan pas:
‘Het draait rond nieuwjaar.’
Hij richt zijn blik op de deur en wanneer die nog maar eens open en dicht gaat, komt er met een zucht van de kille avondlucht een vreemd trio binnen, twee mannen en een vrouw. Zij is een fris ding, de kerels zien er eerder roestig en beduimeld uit.
‘Het hoefijzer heeft een hoed op’, vervolgt de oude man nu vrij onverwachts, zodanig zelfs dat Dennis denkt hem niet goed te hebben verstaan.
‘Een hoed?’
‘Ja, een hoed.’
Het vreemde trio komt naar het tafeltje naast de toog gelopen, waar Dennis en de man staan. Dennis moet ervoor zelfs even zijn opkomend buikje tegen het toogmeubel platdrukken.
‘Een hoed dus’, herhaalt hij, ten teken dat hij klaar is voor het vervolg.
De rosse van het trio neemt zijn hoed af, legt die midden op het cafétafeltje, draait hem zo dat de gleufpunt precies naar voren wijst en gaat dan zitten.
‘De konijnenpoot schudt zijn vale pels ...’
Didier kijkt naar de tweede man aan het tafeltje ...
‘ ... en het klavertje krijgt haar springerige blaadjes maar niet getemd.’
... en van hem naar de vrouw van het gezelschap. Of moeten we meisje zeggen?
‘Alle drie leggen ze hun geld op tafel en de konijnenpoot wenkt de cafébaas.’
De cafébaas loopt naar de drie en dan terug. Dennis moet telkens wat ongemakkelijk opzij want veel plek is er niet. Er komt nog iemand iets aan de toog bestellen. Wanneer Dennis eindelijk weer naast de oude man kan schuiven, ziet hij dat die zijn jas heeft aangetrokken.
‘Zo,‘ zegt die, ‘ik moet er maar eens vandoor.’
‘Hoezo? Maar hij is nog niet af ...’
‘Niet af?’
‘De mop. De mop over die drie op café.’
‘O, maar ik weet niet of het een mop is. Laten we zeggen: verhaal.’
‘Mop, verhaal ... in elk geval, het is nog niet gedaan, toch?’
‘Neen, het is zeker nog niet gedaan. Ik zou zelfs meer zeggen: het is eigenlijk pas begonnen!”
Dennis begrijpt het niet. Waar wil zijn maat naartoe?
‘Ik bestel er nog een.’
‘Niet voor mij, dank je wel vriend.’
‘Maar waarom vertel je niet verder?’
‘Omdat het nog alle kanten uit kan.’
Nu wordt Dennis echt nerveus. ‘Ja, maar, zeg eens, maatje. Met wie z’n voeten denkt jij hier te spelen?’
‘Beste man, ik geef je een hoefijzer, een konijnenpoot én een klavertjevier. En er wacht je een volledig nieuw jaar. Dat lijkt me meer dan genoeg, niet?’
Dennis weet niet wat hij daarop kan zeggen. Net dan moet de cafébaas er weer langs, met een vol plateau. Het is wringen en duwen, Dennis probeert bij zijn maat te blijven staan.
Die zegt: ‘Ik durf te wedden dat je het hele voorbije jaar niet zo’n combinatie bent tegengekomen.’
Dennis kijkt naar de drie terwijl de cafébaas vier glazen op tafel zet.
‘Het zou je toch moeten lukken om daarmee je eigen verhaal te schrijven ...’, zegt de ouwe. Hij slaat zijn sjaal om zijn nek en weg is hij.
Dennis blijft verbouwereerd achter.
En dan wenken die drie van het tafeltje.
De nacht is nog jong, het jaar nog nieuw.