Facebook, dat is toch niet echt echt. Ik wist het weer toen ik, als een kind zo blij, klaver acht-negen-tien op tafel kon leggen. In hun ogen ben ik dat ook gebleven, een kind. Zoals zij ook altijd mijn nonkel en tante zullen zijn. 'Ik weet dat nog goed ...' en 'weet gij dat nog ?' klinken die zaterdagmiddag het vaakst tussen elke 'Ik ben uit!' Dat laatste komt zelden van mij. Ik kan niet eens volgen. Aan wie is het om te delen? Hoeveel spelletjes voor het echt uit is? En het hoeveelste spelletje is het nu? Game, set, match ...? Een scorebord is hier van nul en generlei tel. Zij tellen zo wel en sneller dan ik.
Door het raam met groene vitro zie ik de trein passeren. Het venster op hun wereld. Of hun venster op de wereld, 't is allemaal maar hoe je het bekijkt. 'Dat was die van 16 uur en 7 naar De Panne.' Ze zijn de tachtig voorbij maar zij kennen de treinen én de kaarten die passeren. Ik niet. Ik ben dan ook aan het verliezen. Dit is niet mijn spelletje. Ik moet de duimen leggen voor deze oude knarren, die slow koffie gewoon koffie noemen want alles is hier slow. Behalve wat er leeft in hun hoofd. Nonkels kop zit vol 'vertellingskes', weet tante en ze kijkt op een manier dat ik gewoon weet dat YouTube nooit zo grappig kan zijn als wat nu volgt. Ik zal het hier maar niet navertellen, zie dat zij toch meelezen ... Dit kan ik hier wel kwijt: het eindigde met 'Ge had u beter een nieuwe klakke gekocht'.