De club van vier. Daar hangen ze. Tussen kind en geen kind meer. Tussen de rugleuning en de zitting van de sofa. De benen langer dan het lijf. En daarop haar. Schuiten van schoenen eronder. Zouden die voor hen ook zo’n vreemd gezicht zijn? Zo anders zijn ze dan hun maatjes 36 van helemaal niet zo lang geleden. Ze trappelen om eraan te beginnen, aan het leven. Hun leven in hun wereld, laat dat duidelijk zijn. Want alles zal veranderen. Het borrelt en bruist al. Voorlopig vindt het zijn weg nog vooral langs pulserende pukkels. Dat ze barsten van overschot, daar valt niet naast te kijken.
Daar hangen ze, de club van vier: de uitvinder, de duistere, de basketter en die van mij. Huiswerk. Het slaat als een tang op een varken. Daar, op dat scherm ginds, daar wacht de wereld. Life, but not as we know it. Minecraft, Skyrim. Maar neen, een schooltaak dus. De lucht wordt zurig, de vermoeidheid van al dat groeien slaat ineens hard toe. Ze zakken nog dieper onderuit. Ze struikelen met hun veel te grote voeten over praktische bezwaren. Opdrachten waar hun helden van World of Warcraft en Age of Mythology nooit mee te maken krijgen. Die spreken geen Frans, die hebben wel andere tools om duidelijk te maken wat ze willen. Een brainstorm, daar hoort zoetigheid bij. Het pak Jaffa cakes gaat eraan, maar de inspiratie komt niet. Misschien moeten ze eerst iets opzoeken? Het is een codewoord, gevieren verrijzen ze. Waar ze net nauwelijks in de zetel pasten, passen ze nu wonderwel achter dat ene scherm. Ze herleven.