"Een dooi zonder wind is niet waard dat hij begint." Dat zij voorlopig drie tanden mist, maakt niet uit, mijn moeder zegt het ferm en zonder slissen. Wie in haar tijd groot werd, weet dat niemand - zelfs niet het weer - moet afkomen met half werk.
Ze gaat nog eens rond met haar doos pralines, mijn no-nonsense moeder. Ik bedank: kiespijn. Een kwarteeuw jonger ben ik, maar de slijtage is dezelfde. Ergens te overmoedig mijn tanden in gezet. Het was ik of de noot. Ik ondervind nu al dagen aan den lijve wie verloor. Mijn kaak houdt niet op met zeuren. Ik moet naar de tandarts.
Je mag er als patiënt niet aan denken, dat een jonge arts een jaar eerder mogelijks nog ging voor de helft van de te halen punten. De helft van de punten, dat is ook de helft van de kennis, daar wees mijn tandarts mij in een uitvoerige monoloog op. En daaraan loop ik te denken als ik van bij hem terug naar huis wandel, met gezwinder tred dan toen ik erheen ging. Toen leek mijn kies nog op het punt te staan in duizend stukken uiteen te spatten, als glas onder hoge druk. Toen vroor de vrieskou nog dwars door mijn kaak, ik had het glazuur horen kraken. Of zou dat toch de sneeuw onder mijn laarzen zijn geweest? Nu heeft de dooi blijkbaar ingezet. Mijn tandarts weet het vast ook, van de dooi en de wind. Hij is duidelijk van de generatie van de 100%, toen hij nog student was ook al. Gebuisd betekende misschien wel naar de fabriek, wie weet, zo ging dat vroeger. Ik ben daar nu heel blij om. Niet exact om die fabriek, maar omdat mijn tandarts het hoofdstuk 'wat te doen met een zeurende kies' toen ook geblokt heeft, en met succes blijkbaar. Een mens moet de dingen die hij doet helemaal goed doen en niet voor de helft, daar ben ik nu weer helemaal van overtuigd.
"'t Is maar na de vorst dat zal blijken hoeveel schade er is", ook daarvoor had mijn moeder gewaarschuwd. Terwijl de auto's naast mij weer gezwind de sneeuwvrije brug over denderen, bedenk ik: hopelijk zijn de ingenieurs niet tevreden geweest met de halve waarheid over beton en het effect van vrieskou. En heeft de bakker van de croissant die nu op me ligt te wachten ook het hoofdstuk over 'boter' keurig gestudeerd. Half werk? Zo ontgoochelend.