“Wat doe jij hier nog? Allez hop, maak dat je achter je computer zit.” Mijn zoon vindt me een fantastische moeder sinds ik naar de lezing van Peter Hinssen ben geweest. Wat hij al tien jaar tevergeefs probeerde, daar had Peter de visionair blijkbaar maar één avond voor nodig. Hier en nu is niet genoeg voor een kerel van dertien, de toekomst is zoveel groter in ruimte en tijd, het wereldwijdeweb lijkt me niet zo’n slecht begin. Daarvan ben ik nu overtuigd. U verwacht nuancering. Mijn zoon niet. Die ‘maar’ komt er natuurlijk wel. Die virtuele speeltuin van hem vraagt traditionele vaardigheden. Kritisch zijn is er een van, een belangrijke (misschien wel dé belangrijkste, maar daar moet ik met mijn traag brein nog even verder over nadenken). Dat heeft mijn zoon nog niet door. Net zoals ik op mijn dertiende uit de bib het Guinness Book of Records, Jommeke, Merel of Erik en het klein insectenboek kon meenemen naar huis, zal ook hij moeten leren dat er allerlei informatie - sorry ‘data’ - te vinden is. En in die immense bib van hem zal het harder zoeken zijn naar de waardevolle stukken en brokken. En ja, als moeder verwacht ik natuurlijk dat hij naar de meerwaarde op zoek gaat! Luiheid is des duivels oorkussen, dat verandert niet. Ik zal hem vertellen, tonen en proberen overtuigen van wat ik in het leven belangrijk vind en ik zal hem uitdagen om met zijn flexibele brein na te denken over oplossingen voor obstakels. “Wees creatief. Denk na.”, dat zal ik hem zeggen. “Zoek een oplossing. En ja, je mag je computer gebruiken, ventje. Als je daarmee de maatschappelijke uitdagingen maar aangaat.” Hm. Zo klinkt het ineens minder ‘awesome’.
Gisteren kondigde Ford de sluiting aan. Morgen ga ik naar ‘Waar het met de wereld naartoe gaat’ van de dochters van Peter Van den Eede. Ik ben er al langer van overtuigd dat we er niet in de auto zullen geraken. Hier is een eerste uitdaging voor mijn zoon: hoe geraken we er dan wel?
*titel van het laatste boek van Peter Hinssen