‘Mijn man is ziek.’ Onder vrouwen kijken we dan met een begrijpende blik naar elkaar. Oei, oei, een zieke man in huis, daar wil geen vrouw aan beginnen. Van die flinke vent van ons blijft immers meteen na de diagnose nog maar heel weinig over – ik denk even na wat dat dan wel zou kunnen zijn dat overblijft … euh … neen, helaas, ik kom erop terug zodra mij iets te binnen schiet.
Een zieke man is volgzaam, hij houdt zich strikt aan de voorschriften van dokter-lief. ‘Moet ik nu dat pilletje niet eerst innemen, dat moet toch een kwartier voor de maaltijd?’ Alsof ze het anders met de aanbevelingen van groenten en fruit zo nauw nemen. Maar dat is gewone dagelijkse kost natuurlijk. Medicatie is heel andere koek. Of erger nog, een heel ander ‘koekje’. Want ineens spreekt de zieke man ook in verkleinwoorden, u hebt het ongetwijfeld al opgemerkt: pilletje. Er is ook ‘een boterhammetje’, ‘naar mijn bedje’ … Help!
Ziek zijn is voor de man ook een allesinbeslagnemende bezigheid. Hoe voor normaalfunctionerende mensen de dag gepasseerd is, is even te ver van hun bed. De boodschappen, de vuilniszakken … die zijn van een andere wereld, een wereld die door een bacterie of een virus op hold is gezet. Net zoals hun gevoel voor humor, in betere dagen nochtans een van hun sterkste kanten. In plaats daarvan gaat het nu van: ‘Sorry dat ik zo ziek ben.’ Dubbel help! ‘Daar kun jij toch niets aan doen’, dat krijg ik nog gezegd. Maar ‘ach, ga jij nu maar lekker …’, neen, ik krijg het echt niet over mijn lippen.
En dan, als we de dating site al overwegen, gebeurt het: hij komt de trap af, gaat kreunend in de zetel liggen en vist uit alle nooit bekeken opnames van de digicorder die drie afleveringen op van wat hij al weet dat het zijn favoriete serie zal worden. Hij draagt zijn blauwe pyjama die zo mooi flatteert bij zijn ogen. En hij lijkt wat afgevallen … Ik had het beloofd, ik zou erop terugkomen als ik iets ontdekte wat overeind gebleven is.