1982. Het was de tijd van de new wave. Als ik de deur van mijn kleerkast opentrok, was er geen kleur te zien. Grijs. Zwart. Stoere broeken. Korte wijde truitjes. Met de naden langs de buitenkant. Als ’t maar tegendraads was. Je trok je kleren over je hoofd en je haar zat altijd goed. In nesten. Gecrepeerd, noemden wij dat, zeer deed het niet. ’t Was wel allemaal veel stoerder langs buiten dan het ooit langs binnen zou zijn.
Mijn lief was de zanger. Én hij speelde gitaar. In onze Opel Kadett reden we naar optredens. Die Kadett was van een biervoerder geweest. Altijd veel te zwaar geladen. Vering? Welke vering? De bierbakken hadden plaats gemaakt voor versterkers. Zware versterkers. Kilo’s.
Toen we de Kadett kochten was hij bruin, van dat ongezond bruin, schijtbruin eigenlijk. We lieten hem spuiten in het zwart. Dat model, die kleur, een streepje chromé hier en daar ... onze Kadett was in onze ogen niets minder dan een Cadillac.
“Welke banden moeten erop,” vroeg de garagist. “witte of zwarte?” Waw, witte, dat zou nog eens wat zijn! We kregen zwarte en een btw-briefje.
Naïef zijn en jong, het gaat voorbij maar het heeft zijn prijs.