Herfst

Het hoeft niet meer. 85 is hij en hij kan niet meer. Hij kan niets meer. Niets interesseert hem nog, deze oude man, ooit een beer van een vent maar wie zou dat nu nog geloven? Hij zit daar op zijn kamertje, hij die huizen heeft gebouwd. Hij zakt in elkaar, hij die metershoge kranen heeft gemonteerd. Hij geraakt niet meer tot aan zijn koelkast, hij die diezelfde koelkast vroeger alleen de trap zou hebben opgedragen. Hij eet zelfs niet meer, hij voor wie elke maaltijd een feest was, en elke koffie een reden voor een ‘dreupel’ - maar ervoor en erna moest er wel gewerkt worden! Hij die als oudste zoon meeliep met de dorsmachine van zijn vader, hoogzomer mee het land op bij de boeren uit de streek, zijn haar zo blond als het koren. Hij wiens leven rond machines is blijven draaien, machines om mee te werken en om mee te rijden. Hij die te jong was voor de oorlog, maar vurig en net oud genoeg voor de witte brigade. Hij die het gezin redde uit een desastreuze woningbrand - voor twee zussen kwam zijn hulp te laat, hij zou nooit nog iets moeten hebben van gas.

Hij had kunnen sterven in die brand of in de oorlog. Hij had kunnen verongelukken op een werf of met de auto, in slaap gevallen achter het stuur. Hij had kunnen sterven zoals hij geleefd heeft: niet uitstellen tot morgen wat je vandaag kunt doen. Werken, genieten en dan gedaan. Maar neen, hij heeft iedereen rond hem zien verdwijnen. Alleen zijn kinderen heeft hij nog. Die kinderen, die altijd de zorg geweest zijn van zijn vrouw, zijn lieve vrouw, wat moet hij met hen? Laat hem een strijkijzer repareren, maar vraag hem toch niet om een zakdoek te strijken en een kind zijn neus schoon te vegen. Wat moet hij nu? Niets meer, moet hij nu. En waarom stopt het dan niet?


Oct 2010

Al wat lezen?


Contact

  • Comm. V Pheidippides
  • Emiel Clausplein 2/0101
    9800 Deinze

  • Ondernemingsnr BE-0893.999.015