Garages, hoerenkoten en restaurants bepalen de lintbebouwing langs de baan Kortrijk-Gent en waarschijnlijk ook ver daar voorbij. Langs deze provincieweg kom ik normaal heel zelden, maar van de autosnelweg zijn de op- en afrit Deinze tijdelijk afgesloten. Als dichtgestikte mouwen aan een jas hangen die daar nu, doelloos. Omdat de winkels op zondag dicht zijn, de restaurants tijdens de vakantieperiode een deel van hun clientèle hebben moeten afstaan aan hun concurrenten in Frankrijk en Spanje en omdat zondagmiddag vast niet het populairste moment van de week is voor een bezoek aan de bars met bediening, ligt de N43 er desolaat bij. De vaandels en wimpels wijzen nochtans driftig op het onherroepelijke einde van de niet te missen soldenperiode. Wij slaan de goede raad in de wind en rijden met de ramen open voorbij. Aan 70 kilometer per uur is het aangenaam uitwaaien. De autoradio zwijgt, de koffie van het rusthuis ligt nog op onze maag. Pa was wat in de war, hij bleef me Francine noemen. Maar dat zijn taartje uit de vriezer kwam, wist hij verdomd goed. Thuis ligt de Zweedse puzzel nog op ons te wachten en daarna gaan we samen koken, ik de ‘commis’, hij de chef. Aan het einde van de zondag is ons hoofd zo leeg dat het zich daarna als vanzelf weer begint vol te zuigen. Net als longen. En net als die selfinflating matras die ik voor onze jongste bij de Chirokampspullen heb gelegd. Vakantie is leeglopen.