Marc en ik zijn 25 jaar getrouwd. Hij is niet meer dezelfde en ik ben ook veranderd. Midzomer 1985, wisten wij veel wat de tijd zou brengen. Of beter, wisten wij veel welke keuzes wij zouden maken, samen en apart. Wisten wij ook veel welk effect die keuzes zouden hebben. We hebben van alles in gang gezet, wat niet betekent dat we alles ook in de hand hadden. We hebben geluk gehad en we hebben naar geluk gestreefd, zelfs zonder precies te weten wat dat betekent. Er is ons van alles overkomen en we hebben van alles kunnen voorkomen. De loop der dingen is een ‘roulement’ gebleken van in gang trappen en verder bollen. Eén ding hadden Marc en ik wel goed afgesproken: we zouden in dezelfde richting blijven rijden. Daar hebben we ons aan gehouden. O ja, we hebben aan kruispunten stilgestaan, getwijfeld, overlegd. Soms zijn we doorgereden, soms ingeslagen en soms hebben we aan het volgende kruispunt toch nog rechtsomkeer gemaakt. Eén van ons zat al eens sneller weer in het zadel, de ander peddelde dan wel weer bij. Ik reed wel eens in zijn weg en hij in de mijne. Ik reed wel eens te hard voor hem en hij bleef naar mijn doen al eens te gemakkelijk uitbollen. Maar zat de wind mee of tegen, dan was dat voor ons tweeën zo. Zon, regen en wind hebben onderweg groeven in onze gezichten getekend. Wij kijken er verwonderd naar: zijn wij dat? Dan bevoelen we met onze vingertoppen elkaars huid, ja, dat zijn wij. Doordat we de hele weg samen hebben afgelegd, is de afstand tussen ons dezelfde gebleven. En met zoveel kilometers in de benen van samen onderweg, hebben we ons een harmonieus rijgedrag eigengemaakt, blijkt nu. Maar ook al zijn we er nog lang niet, hij is nog altijd mijn Marc en ik ben nog altijd zijn compagnon de route.