Het is veertig jaar geleden. Haar moeder zou me tegen twee uur komen halen om die woensdagmiddag bij Tania te komen spelen. En ze kwam. Met haar sportwagen. Helemaal van de Grote Baan, over de spoorweg, naar de Bouterstraat, waar ik met mijn ouders en zus in een verbouwde koppelwoning woonde. Zo een waar je aan de gevelstenen nog kunt zien waar de oude ramen hebben gezeten. In een straat waar je je auto net niet in de greppel rijdt als er een tegenligger komt, waarna die tegenligger dan even de hand opsteekt ten teken van erkentelijkheid. Daar stopte Tania’s moeder dus en stapte uit. Ik weet niet meer precies hoe ze eruit zag, maar deze vrouw van de directeur van de ‘tannerie’ moet op Grace Kelly hebben geleken. In de ‘tannerie’ werkte ook mijn nonkel Michel die naast ons woonde. Ik denk wel dat mijn moeder haar keukenschort had uitgedaan voor ze de deur opendeed. De mevrouw stak haar hand uit, mama en zij groetten elkaar. Ook ik kreeg een hand. Ik mocht vooraan in de auto zitten, er was geen achteraan. Mevrouw Kopetzki was voornaam, ik denk dat ik het woord toen voor het eerst gepast kon gebruiken. In hun bungalow met parketvloeren moest ik mijn schoentjes uitdoen. De oudere broer van Tania, die op de jongensschool zat, droeg lederen huiskamerschoenen, ik kan ze onmogelijk ‘sloffen’ noemen. Hij schudde mij ook beleefd de hand en noemde zijn naam, Pavel. Indrukwekkend. We speelden ingetogen, aten keurig een vieruurtje en dan was het alweer tijd om naar huis te gaan.
Mevrouw Kopetzki heeft veel jaren later zelfmoord gepleegd, is me verteld. Met de sportwagen in een oude arm van de Leie gereden, het moet zoiets geweest zijn. Ze had vast een zijden sjaaltje om haar hals. Wat er van Tania en Pavel geworden is, weet ik niet.