Ik woon tegenover een huis waar armen elke dag heel goedkoop een warme maaltijd kunnen krijgen. Armoede, je herkent haar in de winter vooral aan de voeten. Bij jongere vrouwen zie je blote voetjes in kunststof pumps, welk seizoen ook. Oudere vrouwen houden dat ene paar degelijke sandalen aan, ja, ook als het vriest, maar dan in het beste geval wel met kousen.
Ik heb al met verkleumde voeten op een perron gestaan. Of met gevoelloze vingertoppen gefietst. Het maakt geen beter mens van je. Honger heb ik nog niet gehad, vertellen oude mensen die de oorlog hebben meegemaakt mij. En toch ben ik al chagrijnig geweest omdat ik op voedsel moest wachten. Of niet genoeg slaap, nog zoiets wat mijn humeur geen goed doet.
Een kachel, hete thee, een bruine boterham, een zacht bed … nog nooit zijn ze zo veraf geweest dat ik mij echt zorgen moest maken. Ik kan niet inschatten wat ik zou doen als dat wel zo was. Stelen? Kraken? Plunderen? Vechten voor mezelf? Toch nog opkomen voor wie me lief zijn? Vervallen in allesverlammende apathie? Of in nietsontziende woede? Ik weet het echt niet. Het raakt mij diep dat sommige mensen het wel van zichzelf weten.