Het is zover! Onze jongste werd op 11 oktober 11 jaar en vorige week trok hij ineens de kap van zijn sweater tot diep over zijn hoofd toen hij met nonchalante tred van de fietsstalling naar de speelplaats liep. Ik begrijp het uiteraard niet, waarom die mannekens zo in zichzelf gekeerd moeten rondlopen. Wat heb je aan dat tunnelzicht? Een scherp gehoor zal die gedeeltelijke blindheid ook niet compenseren, zoveel is duidelijk. Een iPod of MP3-speler heeft die van ons nog niet, maar dat staat eraan te komen en dan is zo een jochie door die oortjes of een volwaardige koptelefoon zintuiglijk helemaal afgesloten van wat er rondom hem gebeurt. Een frisse, jonge kerel met een heldere kijk is toch zoveel leuker, zou ik denken. Niet, blijkbaar. Maar ik ben dan ook al lang niet meer mee.
En neen, dat zal me er niet van weerhouden om daar opmerkingen over te maken, over die nieuwe attitude. Ik zie dat als mijn rol en ze ligt me wel. Dat ik hem vanaf nu ga aanspreken met: ‘Yo, Raymond, checkt’a’!’, dát zou pas belachelijk zijn. Ik zie de paniek al in zijn ogen. Neen, hoor, ik ga lekker ‘ouder’ zijn en roepen als hij de deur uitgaat: ‘Waar is je fietshelm?’. En als hij terug thuiskomt om vier uur krijgt hij van mij een ‘Winnie de Pooh’-wafeltje en een brikje chocolademelk. ‘Huiswerk gemaakt?’, ‘je computertijd is op’, ‘voorzichtig zijn’ … het is zijn wegmarkering, zijn kompas. Als hij zuid kiest, dan wil ik niet dat hij kan zeggen dat hij het deed omdat hij het noorden kwijt was.