Nu weet ik ze wonen, de echt rijke Nederlanders! Fietsend op de purperen hei kwam ik ze tegen, hun riante villa’s op immense lappen grond met een ‘eigen weg’ ernaartoe, veilig op het talud van de Hoge Veluwe. Als heel Nederland alle dijkexpertise ten spijt toch overstroomt, blijven zij droog. Ik had het nooit gesnapt in dat liedje ‘Hij leve hoog’. Maar nu snap ik ‘em! Lang zal hij leven in de Gloria?! Ik weet de Gloria zijn! Ik heb er op de dijken van de Rijn gefietst, ik bezocht er het Kröller-Müller museum en at er poffertjes en bitterballen. Heel Nederlands allemaal. Maar ik betaalde er ook, net als de nochtans om hun zuinigheid bekende Nederlanders, €4,5 voor een glas huiswijn en €6,5 voor een pannenkoek met stroop.
Dat Nederland fietsvriendelijk zou zijn, die reputatie maakte het wel helemaal waar. Ik fietste uren op geasfalteerde fietspaden daar waar zelfs de brede weg nog een aardeweg was. Op de handige paaltjes met fietsknooppunten na en hier en daar een bordje met wat uitleg over fauna en flora, was mijn Batavus het enige bewijs van civilisatie. Een oerdegelijk bewijs daarvan, dat wel. Met breed zadel, hoog stuur en 3 versnellingen. Ik kwam geen enkele modieuze vouwfiets tegen. Daar zijn die Nederlands vast allemaal te lang voor. Ook handig voor ze als het waterpeil straks gaat stijgen.