Een koe die Camus-Salome heet?

Een naam is het eerste cadeau dat je aan je kind geeft. En wat voor een cadeau. De baby, nog blauwgeaderd en schreeuwlelijk, zal er  geen “neen” tegen zeggen - daartoe is hij sowieso het eerste jaar niet in staat. Geheel onmondig, onwetend en onschuldig kan een kind niet anders dan dat cadeau aanvaarden. Zijn naam gaat rond, wordt gelijk op minstens honderd exemplaren gedrukt en via het internet verspreid naar al wie de ouders van ver of van bij kennen. Het kind heeft geen benul dat het zijn naam miljoenen keren zal moeten herhalen, opschrijven, invullen, spellen… Dat duizenden mensen dat ook voor hem en over hem zullen doen. Je eigen naam kan je nooit uitdoen, wegleggen, weggeven of vergeten.

Ik correspondeer heel veel alleen maar schriftelijk met mensen. Er zijn ontelbare Franken en Martines die ik nog nooit gezien heb. En toch heb ik een beeld van die mensen. Dat beeld is gebaseerd op hun naam. Later wordt dat bijgestuurd op basis van wat we elkaar vertellen. En het beeld wordt pas compleet als ik die mensen te zien krijg. Maar al die tijd, tot dat moment, zijn ze het beeld dat ik van ze in mijn hoofd heb. Is de Rita die je lijfelijk kent dik, veel kans dat de volgende Rita ook wat kilo’s teveel krijgt.

Nadine is een neutrale naam, vind ik zelf. Er zijn er niet veel van en hij is niet excentriek. Nooit heb ik mijn naam moeten delen met een klasgenootje. Als ik mijn voornaam hoor, kijk ik nog altijd even op: wie zou nog zo heten. Hoe anders moet het zijn om een populaire naam te hebben. Voel je je als Emma lid van een grote familie? Is het leuk om bij al die andere Emma’s te horen? Of creëert het juist een gevoel van territoriumdrang?
Hadden Emma of ik Athenaïs Del Carmen geheten, waren we dan een ander mens geweest? Ik durf wedden van wel.


Feb 2008

Al wat lezen?


Contact

  • Comm. V Pheidippides
  • Emiel Clausplein 2/0101
    9800 Deinze

  • Ondernemingsnr BE-0893.999.015